 |
| "İngiltere'deki Ruh Sağlığı Sistemi Bizi Başarısızlığa Uğrattı", Ekaterina Netchitailova, PhD, Temsili görseller (MIA) |
İngiltere'deki mevcut ruh sağlığı sistemi içerisinde şizofreni, kronik depresyon veya bipolar bozukluk gibi ciddi bir ruhsal hastalıktan muzdaripseniz kendi başınıza bunu yapmanız (/başarmanız -"to make") imkansızdır. 'Yapmaktan' kastım yaşamaktan bahsediyorum. Hayatı biraz nezaket ve umutla yaşa. Hayattaki küçük zevklerin tadını çıkar. Hayatta mutlu bir an yakaladığın için gülümse. Etrafında arkadaşların olsun. Müzik konserlerine veya sinemaya git. Yaşamayı iste.
Babam bana yardım etti: bu yüzden hala buradayım! Sadece çok sevdiğim İngiltere'de değil. Dışarı çıkıp Hollanda'daki evime döndüğüm için şanslıydım. Orada bozuk bir ruh sağlığı sisteminden daha fazlası var, cehennem var.
Zamanında yardım alamazsınız. Acil servise tek başınıza gittiğinizde bile 24 saat sonra bir psikiyatriste görünmeniz mümkün olabilir; psikozun eşiğinde olduğunuzda ise bu çok geç olabilir. Doktorlar nihayet ortaya çıktığında tam anlamıyla bir 'psikoz' içindeydim ve o zaman bile onlara yardıma ihtiyacım olduğuna ikna etmem gerekti. Acil yardım. Psikozda ne deneyimlediysem, onu işlemek için güvenli bir yere ihtiyacım olduğunu gördüm. Etrafımda doktorlar ve hemşireler, başımı belaya sokmamam için bana yardım ediyorlardı. Psikozdayken, kişi hayat üzerindeki kontrolünü kaybeder ve acil, anında yardıma ihtiyaç duyabilir.
"Ancak, bir kez sisteme girdiğinizde, çıkmak neredeyse imkansızdır. Genellikle Ruh Sağlığı Yasası kapsamında bölümlenen bir psikiyatri hastanesinde en az bir ay mahsur kalırsınız."
Bu bir hapishane. NHS'de (İngiltere'deki tıbbi sistem) personel eksikliği nedeniyle çürümeye terk ediliyorsunuz. Yürüyüş yok, artık sanat terapisi yok, sizi destekleyecek kimse yok. Eskiden spor salonu, kilise ayini, müzik seansları, hatta karaoke bile vardı. Hepsi gitti. Yeterli hemşire yok ve orada olanlar da hastalarla ilgilenmek yerine tüm zamanlarını idari işlere, not yazmaya harcamak zorunda kalıyor. 2008'de ilk geldiğimde her şey çok farklıydı. Hatta köpek terapisi ve size ücretsiz baş masajı yapan bir masör bile vardı. Eskiden gitar çalabileceğiniz veya sadece rahatlayabileceğiniz 'yeşil' bir odaları vardı. O zamandan beri bir şeyler değişti. Akıl sağlığının yerinde olmaması bir suç haline geldi.
Senden kurtulmak için, yatak eksikliğinden dolayı, lityumu kabul etmeye zorlanıyorsun, bazıları için uzun vadede bir ceza. Piyasadaki en ucuz ilaç, böbrek yetmezliğine yol açabilir. Piyasada başka ülkelerde daha iyi ilaçlar mevcut. Sana neden bu kadar yetersiz bir seçeneği dayattıklarını anlamıyorum. Bir utanç kaynağı olduğunu hissetmek çok garip. Toplumun istenmeyen bir unsuru. Gerçekten hissediyorsun, nefreti.
Hasta olduğunuz için cezalandırılıyorsunuz. İngiltere'de akıl hastalığı (veya benim adlandırmayı tercih ettiğim şekliyle durum) etrafındaki damgalama çok büyük. NHS'de personel eksikliği nedeniyle sizden nefret eden dış ajans çalışanları işe alıyorlar. Geceleri kapınızın yanında yüksek sesle sohbet ediyorlar, siz uyumaya çalışırken ve sizi izliyorlar, hiçbir şefkat veya empati olmadan. Sadece dışarı koşup ölmek istiyorsunuz. Oğlum olmasaydı bunu yapardım. Bana ihtiyacı var. İşyerinde zihinsel sağlık engelini kabul ettikleriyle övünmeleri saçmalık. İş başvurusunda bulunurken engelimi her açıkladığımda, yıllardır çalıştığım üniversite de dahil olmak üzere bir mülakata bile davet edilmedim, hayal edebiliyor musunuz? Bana istikrar ve mola teklif etmek yerine, sadece geçici, sıfır saatlik sözleşmemi uzattılar.
İşyerinde zihinsel sağlık engelini kabul ettikleriyle övünmeleri saçmalık. İş başvurusunda bulunurken engelimi her açıkladığımda, yıllardır çalıştığım üniversite de dahil olmak üzere bir mülakata bile davet edilmedim, hayal edebiliyor musunuz? Bana istikrar ve mola teklif etmek yerine, sadece geçici, sıfır saatlik sözleşmemi uzattılar. Gelecek ay yiyecek satın alabileceğinizden emin olmadığınızda yaşamak çok zordur. Ve tüm bunlar, mükemmel bir öğretmenken, hayattaki her şeyi liyakate dayalı olarak kazanırken. Bir doktora, iki yüksek lisans derecesi, öğretmenlik yeterliliklerim vb. var. Öğrenciler beni severdi ve ben de işimi severdim. Ancak bir çocuğu büyütürken, resmen engelliyken (bana bipolar bozukluk teşhisi kondu) geleceğinizi bilmemek imkansız bir görevdir.
"İşte bu yüzden ülkeyi hep birlikte terk ettik, oğlum ve ben. Bana 'sadece ülkene geri dön' demene gerek yok, tek başıma, gözyaşları içinde ayrıldım. "
Hastaneden sonraki bakım yok. Yeterli personel yok. Seni silmek için can atıyorlar. Beni hastaneden 15 mg aripiprazol ile taburcu ettikten sonra, bir ay sonra yeni (her zaman değişirlerdi) psikiyatristimi gördüm. Şaka yapmıyorum. Benim hakkımda hiçbir şey bilmiyordu, belki de ilaçlarımı bırakmamın zamanı geldiğini söyledi. Şaka yaptığını düşünerek ona şaşkınlıkla baktım ama şaka yapmıyordu. Psikoza yatkın biri (benim gibi) için olmazsa olmaz olan aripiprazol ile uyuyamadım. Sonunda evimde bir miktar quetiapine stoğum olduğu için kendimi 'kurtardım'. Sadece uyuyabilmek için buna geçtim ve bunu pratisyen hekimime bir gerçek olarak sundum, o da bana hiçbir soru sormadan ilacı reçete etti.
İngiltere ruh sağlığı sistemi hakkında olumlu bir şeyler ekleyebilmeyi isterdim ama yapamıyorum.
Bugün en kırılgan ve savunmasız insan grubunun yardımlarını kesmek istiyorlar. İlk etapta alınması neredeyse imkansız olan engellilik ödemesini (PIP olarak adlandırılır") kesmek istiyorlar. Değerlendiricim nazik olduğu için ben de oradaydım. Yalan söylemediğimi gördü, ayakta durmakta bile zorlanıyordum. Ölmek istiyordum. Engellilik ödeneği, ilk etapta yeterli param olmadığı için biraz daha az stresli hissetmeme yardımcı oldu. Tüm sosyal yardım sistemleri aptalca, bahanesi yok. Buna evrensel kredi denir, çalışmaya başladığınızda azalır ve çok daha kötü durumda olursunuz. Çalışırken PIP alamazsınız. Bunun bu kadar basit olduğunu düşünüyorlar. İnsanların sadece çalışmak istememesi. Zihinsel sıkıntının gerçek olduğunu anlamıyorlar. Birinin sadece yarı zamanlı çalışabileceğini veya hiç çalışamayacağını anlamıyorlar. Ucuz ilaçlarından aşırı doz aldığınızda, sabahları yataktan çıkamadığınızda bu zor bir iş. Ve bu, zihinsel sağlık sorunlarıyla mücadele eden İngiliz halkının çoğunluğunun günlük gerçeği. Fare gibi muamele görüyorlar.
Hepimiz çalışmak istiyoruz, ancak tüm sosyal yardım sistemi tarafından engellendiği için çalışamıyoruz. Aslında bununla geçinebileceğiniz anlamına gelmiyor. Çoğumuz çok fakiriz, bazen evsiziz. Size daha önce de söylemiştim, babam bana yardım etti. O olmasaydı muhtemelen sokakta kalırdım, çocuğum da sosyal hizmetlere giderdi ve uymadığınızda çocuğunuzu elinizden almakla tehdit ederlerdi. İlaçlarınızı almadığınızda, sesinizi yükseltip yasal hak talep ettiğinizde, sadece iyileşmeye ve yaşamaya çalıştığınızda.
"Tüm sistem bozuldu ve Büyük Britanya'daki arkadaşlarım için dua ediyorum. Kesintilere veya ötanaziye değil, bir reforma ihtiyaçları var. Mevcut hükümet dinleyecek mi? Herhangi bir umut kaldı mı?"
------
Yazar: Ekaterina Netchitailova, PhD (Ekaterina Netchitailova, PhD, öğretim görevlisi ve yazardır. Dört farklı ülkede yaşadı ve dört dil konuşuyor. Ekaterina farklı kültürler ve yaşam tarzları tarafından büyüleniyor. İnsan ruhunun farklı tezahürlerinin nasıl tıbbileştirildiği ve ruh sağlığı alanına nasıl sokulduğuyla ilgileniyor. Twitter'da @Chitailova'dır. Substack Ana Sayfası - Ekaterina Netchitailova.. (1) russianpatient .com)
By Ekaterina Netchitailova, PhD, April 10, 2025, ET:12.04.2025
(1)https://ekaterinanetchitailova.substack.com/publish/home
NOT : Yabancı sitelerden alınan haber, makale gibi yabancı dillerin Türkçe çevirilerinde hatalar olabilir. Gerçek çevirileri öğrenmek için kaynaklarına gidip okuyabilirsiniz..
Your article is amazing, well written. I am glad I could find it. Greetings to you!
YanıtlaSil